اندیشه، مهاجر ماندنی (روح الله)

شاید انسانی فرهیخته با چشمانی پر، از آسمان سخن با گونه های پر طراوت شادی در این میانه هوار می دارد همچون هوا، گیاه و دریا. سخن اگر بر پایه صداقت باشد و از دل برخیزد لاجرم در دل نشیند. این رشته کلام در یاد نوشته ای از مولف درباره مردی از تبارآزادی و آزادگی، پاکی و طهارت، سرشت نیک، دگرگونی و تحول، و انقلاب و آتش و خون است. مبارزی نستوه و بزرگ، به وسعت جهان اندیشه اش و در جهان شمولی گفتار و کردار یاد آور گفتار نیک، پندارنیک و کردار نیک از میراث گذشتگان است. شیوایی کلامشان، گفتار را بی نیاز از هر گونه شرح می نماید. همواره با اتکا به نیروی ایزدی جامع، مانع به ستیز با بی عدالتی برمی خیزد، از این سان کارآمدی عملکردشان جهانی را متحیر نموده است. حیات و بی مرگیشان آموزنده است. سادگی و صداقت کلامشان نویسنده را تا ژرفای ناب نیک اندیشی و طراوت نوشتار سوق می دهد. هر مشتاقی را سیراب نمی کند، بلکه تشنه می نماید؛ تشنه تکاپو برای دانستن بیشتر، که دانایی، توانایی است؛ برای درک عمق مفاهیم و اصطلاحات روشنگرانه. سخن درباره روح الله الموسوی الخمینی است؛ بنیانگذار انقلاب جمهوری اسلامی در کشور ایران. در فصلی موسیقی و ژرفای اشعارش آدمی را تا بیکرانه هستی می راند، و تحلیل ها و تعبیرات ساده و کارآمدش تاریخ انقضا ندارد. جایی که آزادی در نگفتن ها جان می دهد، مرگ کلمات چندان مهم به نظر نمی رسد؛ اگرکلمات نخواهند که زنده بمانند و بیدارگر باشند نوعی فاجعه انسانی در راه است.انسان بی اندیشه تولدش هم جهانی را با خود خسته و فرسوده می کند.