بررسی اثربخشی گروه درمانی به شیوه تحلیل رفتار متقابل بر بهزیستی روانشناختی

انسان ها در ارتباطات خود گاهی دچار مشکلاتی می شوند و تلاش برای حل این مشکلات میان فردی بخش عظیمی از انرژی انسان ها را به خود اختصاص داده است. یکی از رویکردهای روان درمانی در بهبود بخشیدن به این روابط و رشد توانایی های درون فردی افراد موثر است، تحلیل رفتار متقابل می باشد. در همین راستا پژوهش حاضر به بررسی اثر بخشی این رویکرد بصورت گروه درمانی بر بهبود مولفه های بهزیستی روانشناختی دانشجویان پرداخته است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری این تحقیق متشکل از 135 نفر از دانشجویان رشته روانشناسی و مشاوره دانشگاه پیام نور مشهد می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس هدفمند تعداد 34 نفر به عنوان حجم نمونه ( 15 نفر گروه آزمایش و 19 نفر گروه کنترل ) انتخاب شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته اند. آزمودنی های گروه آزمایش در 10 جلسه آموزش تحلیل رفتار متقابل شرکت کردند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف استفاده شد. پس از پایان مداخله بر روی گروه آزمایش، آزمودنی های هر دو گروه مجددا مورد آزمون قرار گرفتند. یافته های تحقیق در دو سطح توصیفی و استنباطی بررسی شده اند و آماره های توصیفی و استنباطی بوسیله نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش تحلیل رفتار متقابل باعث بهبود بهزیستی روانشناختی دانشجویان گردیده و بر بهبود مولفه های رشد شخصی، روابط مثبت با دیگران و تسلط بر محیط تاثیر مثبت دارد اما بر ابعاد خودمختاری، زندگی هدفمند و پذیرش خود تاثیری نداشته است.

کلیدواژه ها:

تحلیل رفتار متقابل ، بهزیستی روانشناختی