بازآفرینی شهری بافت های فرسوده شهر تهران و تاثیر مشارکت اجتماعی در طراحی مجتمع های مسکونی جایگزین مبتنی بر پایداری اجتماعی

با وجود توسعه روز افزون هنوز بسیاری از مناطق کلان شهر تهران دارای بافت های فرسوده و ناایمنی هستند که علاوه برنبود ایمنی سازه ای ، مشکلات فزاینده ای را در جهت زندگی روزمره ساکنین و تخصیص امکانات شهری بوجود می آورند. اعطای تسهیلات و تشویقاتی از سوی سازمان های شهری به منظور بهسازی و نوسازی این بافت ها بدون فرآیند مطالعه تخصصی نتیجه خوشایند مورد نظر را به همراه نداشته و شاهد زمینه ای ناخوانا و مشکلات جدیدی در محدوده این بافت ها هستیم. هدف از انجام این پژوهش بررسی مشکلات عدیده بافت های فرسوده و ارائه راه حلی شامل تجمیع یک یا چند بلوک شهری به منظور احداث مجتمع های مسکونی پایدار است که موثرترین نقش در این فرآیند تاثیر و چگونگی مشارکت اجتماعی ساکنین و نهاد های مرتبط می باشد . بنظر می رسد درصورت امکان یک برنامه ریزی منظم و طرح مشارکتی میتوان پاسخگوی نیاز های عدیده ساکنینی بود که خود را در نتیجه حاصل، شریک و همراه میبینند. به علاوه میتوان طی فرآیند طراحی ای پایدار علاوه بر نوسازی قسمتی از بافت شهری : 1. با توجه به طراحی پایدار و مشارکتی بسیاری از امکاناتی که قبلا قابل تخصیصو اجرا نبودند را فراهم ساخت. 2. طراحی مبتنی بر رویکرد پایداری اجتماعی و ویژگی های زمینه ای در مقیاس یک یا چند بلوک شهری ، میتواند از بروز طراحی های فاقد هویت و منفصل از بافت جلوگیری کند و در نهایت به سیمای شهری جلوه ای شاخص و دارای هویت ببخشد که با توجه به نقش مشارکتی ساکنین و نهاد های وابسته احساس رضایتمندی جمعی را حاصل میکند. روش تحقیق پژوهش فوق ، شیوه توصیفی – تحلیلی می باشد و در پی آنست تا با معرفی و بررسی تجارب پیشین و نقاط ضعف و قوت آن ها ، نسبت به ارائه راهکار و مدل عملی و کاربردی اقدام نماید .

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، مجتمع های مسکونی پایدار ، مشارکت اجتماعی ، پایداریاجتماعی