بررسی تاثیر فعالیتهای زبان آموزی فردی در قالب بازی بر افزایش رشد زبان گفتاری دانش آموزان پیش دبستانی کم توان ذهنی در شهر شیراز

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر فعالیتهای زبان آموزی فردی در قالب بازی بر افزایش رشد زبان گفتاری دانش آموزان پیش دبستانی کم توان ذهنی در شهر شیراز می باشد. این تحقیق از نوع نیمه تجربی می باشد که شامل یک گروه کنترل و دو گروه آزمایش(یک گروه آزمایش که آموزش زبان آموزی فردی و گروه دیگر که آموزش زبان آموزی گروهی ) می باشد. در این تحقیق نمونه آماری شامل 84 نفر از دانش آموزان کم توان ذهنی می باشد. روش نمونه گیری در این تحقیق خوشه ای تصادفی می باشد بدین ترتیب که ابتدا از کل نواحی چهارگانه آموزش و پرورش استثنایی شهر شیراز دو ناحیه(یک و چهار) به طور تصادفی انتخاب گردید و سپس از نواحی مذکور 4 مدرسه که از کلیه دانش آموزان این 4 مدرسه 84 نفر به عنوان نمونه مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد 28 نفر در گروه آزمایشی همراه با زبان آموزی فردی و27 نفر در گروه آزمایشی با زبان آموزی گروهی و 29 در گروه کنترل قرار دارند. به منظور تجزیه و تحلیل فرضیات از آزمون تی مستقل و تحلیل واریانس با استفاده از نرم افزار spss استفاده شده است .یافته های این تحقیق نشان داد که آموزش فردی زبان آموزی باعث افزایش رشد زبان در کودکان کم توان شده است با این تفاوت که آموزش گروهی زبان آموزی باعث افزایش بیشتر رشد زبان نسبت به آموزش فردی در کودکان کم توان شده است .بین میزان آموزش زبان گروهی و فردی دختران و پسران تفاوت معنادار وجود ندارد و در بررسی متغیرهای زمینه ای میزان تحصیلات پدر و مادر تاثیری بر رشد زبان گفتاری کودکان کم توان نداشته است .

کلیدواژه ها:

رشد زبان گفتاری – زبان آموزی فردی ، بازی ، کم توان ذهنی ، کودکان پیش دبستانی