مقایسه خودتنظیمی، پیشرفت تحصیلی و حساسیت به طرد دانش آموزان دختر و پسر دوره دوم متوسطه شهرستان شهرکرد

پژوهش حاضر با هدف مقایسه خودتنظیمی، پیشرفت تحصیلی و حساسیت به طرد دانش آموزان دختر و پسر دوره دوم متوسطه انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی مقایسهای بود. نمونه پژوهش شامل آماری از 130 دانش آموز دختر دوره دوم متوسطه و130 دانش آموز پسر دوره دوم متوسطه شهرستان شهرکرد در سال تحصیلی 1397-98 میباشد که با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی– مورگان به عنوان نمونه با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای مورد مطالعه قرار گرفتند و به ابزارهای پژوهش پاسخ دادند. به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل واریانس استفاده شد. یافتههای حاصل از پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات خودتنظیمی، پیشرفت تحصیلی و حساسیت نسبت به طرد دانش آموزان دختر و پسر وجود دارد )p<0/001( و میانگین نمرات دانش آموزان دختر در متغیرهای پژوهش بالاتر از دانش آموزان پسر است. با توجه به این نتایج به مشاوران و روانشناسان توصیه میشود متغیرهای پژوهش را مورد ارزیابی قرار داده و تمام تلاش خود را در جهت شناخت و به کارگیری بهتر مهارتهای خودتنظیمی در دانش آموزان جهت ارتقای پیشرفت تحصیلی و کاهش حساسیت به طرد دانش آموزان به کار گیرند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، پیشرفت تحصیلی ، حساسیت به طرد ، دانش آموزان