رابطه ی علی کیفیت زندگی بر اساس بهزیستی روانشناختی و شادکامی با میانجیگری رضایت از زندگی در دبیران بازنشسته آموزش و پرورش

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی ساختاری کیفیت زندگی با بهزیستی روانشناختی و شادکامی با نقش واسطه ای رضایت از زندگی بود. جامعه ی پژوهش شامل دبیران بازنشسته سازمان آموزش و پرورش شهر کرمانشاه که در بین سال های 1393 تا 1396 بازنشسته شده بودند، بود. پژوهش بر روی 193 نفر ( 102 مرد و 91 زن) که به روشنمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان جهانی بهداشت، 1989 )، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی (ریف، 1995 )، پرسشنامه رضایت از زندگی (دانیر و همکاران، 1985)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (آرجیل، مارتین، و کراسلند، 1989) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد و همچنین برای تحلیل مدل مفروض از مدل یابی معادلات ساختاری با روش تحلیل مسیر استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان دادند که زیرمولفه های کیفیت زندگی با رضایت از زندگی، بهزیستی روانشناختی، و شادکامی رابطه ی مثبت و معنادار داشت. در نتیجه، بر اساس کیفیت زندگی میتوان رضایتمندی از زندگی را در افراد تبیین کرد و تغییر در کیفیت و رضایت از زندگی منجر به تغییر در بهزیستی روانشناختی و شادکامی افراد می شود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، بهزیستی روانشناختی ، شادکامی ، رضایت از زندگی ، دبیران بازنشسته.