مروری بر کشت گیاه کینوا (خاویار سبز) با رویکرد تامین غذا، حفظ منابع طبیعی، سلامت جامعه و محیط زیست

بخش کشاورزی با حدود 11 % تولید ناخالص ملی، 23 % اشتغال و تامین غذای بیش از 80 % از افراد جامعه، نقش حیاتی در اقتصاد ایران دارد. با توجه به اهمیت آب و کمبود منابع آبی در کشور، استفاده از منابع موجود به شکل صحیح و کاربرد آب های نامتعارف از مهم ترین اهداف بخش کشاورزی است. برای بسترسازی مناسب جهت توسعه ی کشاورزی، فعالان این بخش بایستی ساز و کارهای لازم برای مدیریت منابع آب را سرلوحه ی تصمیمات خود قرار دهند. الگوی کشاورزی فعلی نتوانسته آنچنان که باید در بحث امنیت غذایی، حفظ محیط زیست و سلامت محصولات کشاورزی موفق عمل نماید اما همچنان مورد استفاده ی کشاورزان قرار می گیرد چرا که باورها و نگرش های کشاورزان، عامل مهمی در تمایل یا عدم تمایل آن ها به پذیرش محصولات ارگانیک است. در این مورد، این نگرش کشاورزان که عملکرد محصولات در اثر عدم استفاده از مواد شیمیایی کاهش می یابد و در نتیجه موجب کاهش درآمدشان می گردد، قدرت سیاسی شرکت های تولیدکننده ی مواد شیمیایی و تبلیغات آن ها مبنی بر بی ضرر بودن کودها و آفت کش ها، ظاهر بهتر محصولات شیمیایی نسبت به محصولات ارگانیک و ماندگاری بالاتر آن ها بی تاثیر نیست. کینوا با نام علمی Chenopodium quinoa Willd به عنوان یک گیاه زراعی کم توقع و مقاوم به شوری، بومی کوه های آند در بولیوی، شیلی و پرو، بسیار خوش هضم تر از دانه های برنج و غنی از آهن، پروتئین، منیزیم، فسفر و ویتامین ب می باشد. با توجه به کم توقع بودن کینوا از نظر نیاز آبی، امکان کاشت آن با میزان آفت کش های شیمیایی کمتر و تولید سوخت از آن امید است که در آینده با تحقیق و مطالعه ی بیشتر پیرامون شرایط زراعی مطلوب آن، بتوان این گیاه را به عنوان کشت موفق در مناطق مختلف ایران معرفی نمود.

کلیدواژه ها:

کینوا ، کمبود منابع آب ، تغذیه و سلامت جامعه ، حفظ محیط زیست