راهکارهای مدیرت بحران در بافتهای فرسوده شهری با تاکید بر شهر گلستان

بافت های فرسوده شهری دارای مشکلات متعددی در زمینه های کالبدی، محیطی، اجتماعی و اقتصادی هستند، که زندگی ساکنان در این گونه بافت ها را با مشکل مواجه ساخته است. بر اساس بررسی های انجام شده، حدود 90% درصد جمعیت کشور در معرض خطرات ناشی از وقوع زلزله قرار دارند. از این رو، بافت های فرسوده به دلیل مشکلات موجود از آسیب پذیری بالایی در صورت وقوع زلزله برخوردارند. سنجش میزان آسیب پذیری بافت های قدیمی بخش مرکزی شهرها و ارائه راهکارهای کاهش آسیب پذیری آن ها در برابر زلزله را در اولویت قرار داده است. امروزه در بحث توسعه پایدار، بکارگیری مدیریت بحران در بافت های فرسوده شهرهای بزرگ بیشتر احساس می شود. بافت های تاریخی جزئی از سرمایه های فرهنگی ما هستند و حکم اندوخته های متراکم را دارند. یکی از تاثیرپذیرترین حوزه ها در مواجهه با سوانح طبیعی، بافت کالبدی و فرسوده ی سکونتگاه ها است که پس از وقوع چنین سوانحی، محل سکونت انسانها با درجات مختلف از آسیب های کالبدی مواجه می شوند. بازگردان زندگی و پویایی به بافت های فرسوده شهری، از مهم ترین دغدغه های مدیران شهری است. بافت های فرسوده شهری و سکونتگاه های حاشیه ای و غیر استاندارد در کشورهای در حال توسعه، بنا به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، عدم وجود تاسیسات و تجهیزات شهری، بیش تر از سایر بافت های شهری در معرض خطر زلزله قرار دارند. ضرورت کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله، یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی کالبدی و برنامه ریزی شهری محسوب می گردد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر راهکارهای مدیرت بحران در بافتهای فرسوده شهری با تاکید بر شهر گلستان با روش توصیفی-تحلیلی می باشد. برای رسیدن به این هدف ابتدا حوزه نظری دو مفهوم بافت فرسوده و مدیریت بحران در بافت فرسوده مورد بررسی و مرور قرار گرفت، سپس اطلاعات راجع به بافت فرسوده این شهر گردآوری و مورد پردازش شد. و تحلیل اطلاعات با استفاده از تکنیک SWOT شد. در پایان پیشنهاداتی برای ساماندهی بافت فرسوده ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

مدیرت بحران ، بافتهای فرسوده شهری ، شهر گلستان