عملکرد توجه پایدار دیداری و شنیداری درکودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی

هدف از این مطالعه بررسی عملکرد توجه پایدار دیداری و شنیداری در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی است. روش: به همین منظور این پژوهش بر 64 کودک 10 تا 12 ساله شامل 32 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه /بیش فعالی و 32 کودک بدون اختلال نقص توجه/ بیش فعالی که بر اساس جنسیت و پایه کلاسی همتاسازی شده بودند، انجام شد. نتایج حاکی از اینست که نمرات توجه پایدار دیداری و شنیداری در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بطور معناداری کمتر از کودکان عادی ( بدون اختلال نقص توجه/ بیش فعالی) است .همچنین میانگین نمرات توجه پایدارشنیداری در کودکان دارای اختلال نقص توجه، بطور معناداری از نمرات توجه پایداردیداری بالاتراست. بحث: این مطالعه نشان می دهد که عملکرد توجه پایدار شنیداری در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بهتر از توجه پایدار دیداری در انهاست . بدین ترتیب می توان گفت در آموزش این دسته از کودکان روش بهینه یادگیری می تواند روش شنیداری باشد و بنظر می رسد آموزشهای شنیداری توجه بالاتری را در این کودکان ایجاد می کند.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه /بیش فعالی ، توجه پایداردیداری ، توجه پایدار شنیداری ، کودک