نور در حکمت خسروانی و ارتباط آن با فضای معماری

از آنجائیکه نور عنصری جدا نشدنی از هستی است ، حایل میان روح و جسم است . چه بسا تفکیک آن از مادی و غیر مادی کاری است بس مشکل . نه میتوان از دیدگاه مادی صرف بدان نگریست و نه می توان آن را عنصری صرفا معنوی دانست دیدن اشیاء بدون آن ناممکن می باشد . فضایی که نور با بودنش ایجاد میکند میتواند فضایی مادی و یا معنوی باشد که توامان در حال گونه به گونه شدن است. نبودنش باعث ظلمانیت و بودنش باعث نورانیت می شود. بودنش باعث دانایی و نبودنش باعث جهل و ظلمانیت است و در وادی روح باید گفت که با بودنش روح به پرواز در می آید و راه را از بیراه ه تشخیص میدهد. ما همگی نوریم و بر همدیگر می تابیم و از شعاع نور یکدیگر بهره میگیریم و تنها ، نور الانوار خداست که بی تاثیر از نور دیگران پرتو افشانی میکند و انسانها با تاثیر نور او ، راه را می یابند و از آنجا که هدف از افرینش هم اوست به او میرسندو فایض می شوند. عارف با تجلی به حق راه می یابد و راه نمون می شود . و با استعانت از معمار اعظم ، معمار میشود. انسان در جهان خاکی از خاک بنا می سازد و با نور طبیعی و غیر طبیعی آن را روشن می کند به گمان آنکه دلهای ادمیان را به نور ایمان روشن سازد معمار بنا، بنیایی میسازد تا آدمیان به واسطه آن راه گم نکنند و مسیر بپیمایند. تا به او برسند. بنیاهایی که از انوار قدسی لبریز است و کام تشنه آدمیان با آن سیراب می شود. بنیاهایی به نام معابد ، کلیسا ها و مساجد و .....

کلیدواژه ها:

حکمت خسروانی- شرق الاشراق ، سهروردی ، معماری اسلامی – نور- عرفان و هنر اسلامی ، بناهای مذهبی