مدیریت مشارکت مردمی و استفاده از منابع طبیعی به کمک فرآیند یادگیری پایداری

در طول دو دهه گذشته، بحث بر روی پایداری از جهتگیری هدف به درک پایداری بعنوان فرایند یادگیری، بطور فزاینده ایی تغییر یافته است. در واقع، در حال حاضر مفهوم پایداری بعنوان فرایند یادگیری اجتماعی در متون منابع طبیعی و محیطی نافذ می باشد. به هر حال، این تفسیر خاص از پایداری نسبتا جدید است و هنوز موضوع بسیاری از ابهامات می باشد. در اینجا، ما از بینش های اکولوژی انسان، مطالعات سازگاری سیستم های اکولوژی-اجتماعی، و ظهور جامعه شناسی اکولوژیی (محیط زیستی) برای فراهم کردن چارچوب اصولی و تئوریکی با هدف تعریف و ساخت مفهوم یادگیری پایداری استفاده می کنیم. این روش، که به شکل یک مدل می باشد، با استفاده از پروژه اتحادیه اورپا برنامه هماهنگ سازی مشارکتی [1] (HarmoniCOP) پشتیبانی می شود و بیشتر در روش ها و ابزارات پرژه EU برای ارزیابی پایداری یکپارچه MATISSE توسعه داده شده است .[2] هدف ما ارائه روش نوآورانه سیستم ها برای درک ارتباطات بین پایداری و یادگیری و کشف اینکه چه مقدار این روش می تواند در درک بهبود یافته و ارزیابی تصمیم گیری برای سیستم های منابع طبیعی سهیم باشد می باشد. این مقاله بصورت زیر سازمان دهی می شود: در بخش اول ما مفهوم یادگیری اجتماعی و فاکتورهای اصلی را بررسی می کنیم که یادگیری اجتماعی را در حوضه های رودخانه و مقیاس های طبیعی تحریک یا تحمیل می کند، همانطور که توسط یافته های HarmoniCOP شناسایی شده است . در بخش دوم ما بررسی می کنیم که چطور تئوری های یادگیری اجتماعی، موضوعات پایداری کار اصلی را ادغام کرده اند .[3] در بخش سوم، ما یک مدل ساده را با هدف سنتز و نمایش اجزای اصلی و ارتباطاتی که به پایداری سیستم های اکولوژی- اجتماعی وابسته می باشند و برای پشتیبانی ارزیابی یکپارچه و مدیریت منابع طبیعی پیشنهاد می کنیم. این مدل از بینش های ارائه شده توسط اکولوژی انسان، جامعه شناسی زیست محیطی، و مطالعات سازگاری و انعطاف پذیری سیستم های اکولوژی-اجتماعی مشتق می شود و در حال حاضر در پروژه MATISSE در حال اجرا می باشد. در نهایت ما پتانسیل روش مان، معایب آن، و ارتباط آن با ایده های توسعه فرهنگی و تقویت جامعه خود آگاه را بیان می کنیم.