مروری بر رفتارهای فلز اورانیوم در محیطهای آبی، خاکی و شرایط محیطی متفاوت

تولید پسماندها و دفع آنها در آبها، یکی از مهمترین نگرانیهای امروزی محسوب میشود. متعاقبا تقاضا برای روشها و تکنولوژیهای جدید برای تیمار پسابها و به دنبال آن بازیابی و استفاده ی مجدد، وجود دارد. اورانیوم از جمله ترکیباتی است که از طریق پسماندها وارد محیط زیست میشود. به منظور تیمار و پاکسازی صحیح آب و خاکهای آلوده، در این مقاله رفتار اورانیوم در شرایط مختلف محیطی، از جمله؛ مقدار pH، غلظت اورانیوم در آب یا خاک، دما و سایر ترکیبات موجود در محیط، به صورت مروری بررسی شد . تحرک اورانیوم نیز به عواملی مانند، pH، پتانسیل اکسید و احیا و نوع کمپلکس عنصری موجود ( کربنات، فسفات، وانادات، فلوئوریدها، سولفات و سیلیکات) بستگی دارد. دو گونه ی UO22+ و (UO2)OH3- ، در همه ی موارد، به ترتیب فرمهای غالب در pH های کم و زیاد در آب های مختلف، هستند. رسوبدهی اورانیوم معمولا در pH های بالا و پایین رخ نمیدهد. اورانیوم با لیگاندهایی مانند؛ هیدروکسید، کلرید، کربنات، فلوئورید، سولفات، فسفات و سیلیکات، تشکیل کمپلکس میدهد. در اکثر آبهای زیرزمینی، به ترتیب کربناتها و فسفاتها گونه های غالب هستند و به واسطه ی تشکیل کمپلکس با اورانیوم، حلالیت و تحرک آن را افزایش میدهند. فرمهای مختلف اورانیوم و اشکال رسوب دهی آن، در غلظتهای مختلف، وجود یا نبود CO2، مقدار pH محیط و نوع سایر ترکیبات موجود، متفاوت است. به طور کلی بیشترین درصد رسوب اورانیوم در محدوده ی pH، 7~9، و 6/5~ 7، به ترتیب تحت شرایط 0% CO2 و حضور هوا، گزارش شد و برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در زمینهی رفتار رسوبی اورانیوم در مقادیر pH های مختلف، آنالیز اسپکتروسکوپی فاز آبی و فاز جامد نیز میبایست صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

آبهای زیرزمینی ، اورانیوم ، pH ، رسوبدهی ، تحرک.