بررسی پیوند تخیل با تربیت زیست محیطی: خوانش بوم نقدی از نوشتم باران، باران بارید اثر احمدرضا احمدی

تخیل در داستان های کودکانه جایگاه ویژه ای دارد. در اغلب داستان های احمدرضا احمدی، او کودکی را خلق میکند که از واقعیت به دنیای خیالی میرود و ادامه مسیر را در دنیای جدید سیر میکند. از میان داستان های او، نوشتم باران، باران بارید با توجه به اهمیت موضوع تخیل برای این پژوهش انتخاب شده است. احمدرضا احمدی، شخصیتی تاثیر گذار در ادبیات کودکانه دو دهه اخیر تاریخ ادبیات ایران، با نگرشی بوم گرایانه سعی دارد تعریف جدیدی از رابطه محیط زیست و کودک را ارائه دهد. استفاده از طبیعت و هم چنین دگرگونی های طبیعی در این داستان کوتاه چنان پررنگ است که این پژوهش را علاوه بر بررسی موضوعات کودک خلاق در دنیای خیالی، به خوانش بوم نقدی از این اثر هدایت کرد. نقدهای موجود از داستان های احمدی بیشتر به ساختار روایی داستان، نشانه شناسی های تخیل و اندک به فلسفه در کودکان میپردازند. اما واکنش و حساسیت و درکی که نویسنده و کودک از محیط زیست دارند مورد توجه قرار نگرفته است. این پژوهش ابتدا به بازبینی اجمالی رویکرد بوم نقد در ادبیات کودکان و همچنین اهمیت پیدا کردن آموزش و پرورش در حوزه محیط زیست میپردازد. سپس با مطرح کردن بحث تخیل در آثار احمدرضا احمدی به خوانش بومنقدی بر داستان نوشتم باران، باران بارید میپردازد. در زمان نبود پدر، کودک با قلم های در دستش غم محیط زیست را میبیند و میکوشد تا جایی که قلمش به انتها میرسد برای لبخند گنجشک ها و ماهی ها و درختان بکشود. در نهایت، اثبات میشود که تخیل کودک داستان، او را کودک دوستدار محیط زیستی تربیت میکند.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک ، احمدرضا احمدی ، بوم نقد ، تخیل ، محیط زیست