تاثیر روش های مختلف کاشت بر استقرار و رویش گونه تادار (Celtis caucasica) درشهر سمنان

کشور ایران بر کمربند بیابانی زمین قرار داشته و میزان بارندگی سالانه و توزیع زمانی و مکانی آن نامناسب است. این امر اهمیت استفاده بهینه از منابع آبی و ضرورت بکارگیری روش های مناسب کاشت و انتخاب گونه های مناسب و مقاوم در جنگلکاری و فضای سبز با هدف کاهش مصرف آب و ذخیره رطوبت را نشان می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی روش های مختلف کاشت و ذخیره رطوبت بر روی نهال های گونه بومی و بردبار به خشکی تادار و پاسخ به این سوال است که کدام تیمار باعث استقرار بهتر نهال ها و رشد و شادابی بیشتر آنها می گردد آزمایش در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کویرشناسی دانشگاه سمنان (1140 متر از سطح دریا) بر روی نهال های گونه تادار در سه تکرار و هر تکرار پنج مشاهده با بکارگیری پنج روش مختلف (پنج تیمار) انجام شد. بر اساس نتایج به دست آمده، در مجموع تیمارهای اصلاح بافت خاک (افزودن خاک رسی)، زئولیت و هیدروژل نتیجه مثبتی بر رویش نهال ها نداشته بلکه باعث کاهش نسبی رشد آنها شده اند، درحالیکه جنگلکاری در خاک منطقه به علاوه افزودن کود پوسیده دامی (تیمار شاهد) و نیز بکارگیری مالچ کاه و کلش به علاوه سنگ چین بر سطح خاک گودال کاشت، نتیجه مثبتی داشته و باعث افزایش رویش نهال ها شده اند.

کلیدواژه ها:

جنگلکاری ، تادار (داغداغان) ، مالچ کاه و کلش ، ایران و تورانی ، سمنان