توسعه گردشگری شهری با رویکرد آسایش اقلیمی (مطالعه ی موردی: شهر قزوین)

کارکردهای چندگانه گردشگری جایگاه رفیع همراه با روند روزافزون را برای این صنعت در محاسبات بین المللی به همراه آورده است. در این میان گردشگری شهری که با محوریت مکان های تارخی، فرهنگی، شکل گرفته است، جایگاهی ویژه در صنعت گردشگری را به خود اختصاص داده است. شهر قزوین با توجه به سیر تاریخی خود از توان های چشمگیری در ایجاد و رونق گردشگری شهری برخوردار است. مقاله پیش رو از نظر هدف تحقیق از نوع کاربردی است و از نظر روش اجرا توصیفی- تحلیلی است. با توجه به شرایط اقلیمی شهر قزوین، مقاله حاضر برآن است تا روزها و بازه زمانی برخوردار از آسایش دمایی برای گردشگران علاقه مند به بازدید از جاذبه های گردشگری شهر قزوین را معرفی نماید. در این راستا از مدل نرم افزاری PET و نمودار مسیر خورشید در محیط نرم افزار Reyman بهره گرفته شده است. تلفیق یافته های به دست آمده از نرم افزار فوق با یافته های برآمده از مدل های دستی (مثل کوین و دمارتن) چهره اقلیمی شهر قزوین را از منظر آسایش دمایی برای جذب گردشگر به خوبی معرفی نموده است. یافته های فوق نشان داد که مناسب ترین بازه ی زمانی برای جذب گردشگر شهر در قزوین ماه های آغازین فصل بهار می باشد که از 62 روز مورد مطالعه، 36 روز نسبت به مابقی روزها مناسب تر برای گردشگری است. در راستای بهره مندی از توانمندی گردشگری فوق در زمینه ی گردشگری شهری، مکان ها و فضاهای گردشگرپذیر در قالب نقشه و نمایش فضایی معرفی گردیده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری شهری ، آسایش دمایی ، مدل PET ، شهر قزوین ، اقتصاد گردشگری