واکاوی مفهوم سرزندگی در گرمابه های تاریخی شهر تهران در دوره ی قاجار بر اساس یادداشت های جعفر شهری و ادوارد پولاک

فضاهای عمومی در شهرهای تاریخی، بخشی از عمیق ترین نهادهای تعامل مردم و شکل گیری انواع کنش بنینانسان و فضا بوده و هر بخ از شهر قدیمی محل ظهور و بروز عملکردی فردی یا جمعی در قالب کالبد خودبوده است. یکی از مصادیق برجسته ی فضای عمومی در میان اماکن تاریخی ایران، گرمابه ها هستند. گرمابه هاعلاوه بر استحمام کارکردهای زیادی داشتشد که بررسی این کارکردها و تعیین ویژگی های آنها می تواند درشناخت بهتر تاریخ فرهنگی ایران یاری رسان باشد. در این پژوه مفهوم سرزندگی در بستر سنت رفتاریایرانیان به کمک اسناد تاریخی- با تکیه بر یادداشت های جعفر شهری تاریخ پژوه ایرانی و یاکو ادوارد پولاک قوم نگار لهستانی- به عنوان یکی از ویژگی های بارز گرمابه های تاریخی، به مثابه ی یک فضای عمومی شهری، مورد واکاوی قرار می گیرد. در پاسخ به نظر می رسد فرهنگ استحمام ساکنان تهران در دوره ی مورد بررسیعلاوه بر کارکرد بهداشتی ابعاد و ویژگی های دیگری نیز داشته است که از مصادیق مفهوم سرزندگی درفضاهای شهری است؛ این پژوه ، بر اساس روش توصیفی- تحلیلی می کوشد این ویژگی ها را منعکس کند.

کلیدواژه ها:

سرزندگی ، انسان ، محیط ، گرمابه