پایداری معماری بومی در شکل گیری باغ های ایرا نی

باغ های ایرانی که براساس برخی از اسناد موجود پیشینه آن ها حداقل به دوران هخامنشی می رسد همواره و در طول تاریخ از سایر باغ ها به علت ویژگی ها و مولفه هایی که دا شتند از سایر باغ ها متمایز اند. امروزه معماری بومی به عنوان ظرف و میراثی از گذ شتگان تلقی می شود، میراث مردمانی که آموزش معماری ندیده بودند و به آفرینش معماری می پرداختند از راه بکار بردن عناصر معماری- ساختمان خاص برخی از شیوه های زندگی مردم را به عنوان برخی اندیشه های رایج در فضای زندگی جمعی در آثار خود متظاهر می کردند که آنان را به مکان یا به زیستگاهشان تعلق می بخشید و به تولید یگانگی میان خود آنان یا به زیستگاهشان می انجامید. در این مقاله باروش تحقیق توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع به صورت کتابخانه ای و ا سناد و مدارک به دو مفهوم مهم معماری بومی در شکل گیری باغ های ایرانی در شکل و محتوا و هم چنین چگونگی صورت گرفتن کالبد آن با مولفه های آب و طبیعت و انسان در بازشناسی این معماری پرداختیم.

کلیدواژه ها:

باغ های ایرانی ، معماری بومی ، پایداری ، مولفه های باغ