بررسی مولفه های پایداری در شعر ملک الشعرای بهار با محوریت درس دماوندیه دوره دوم متوسطه

ادبیات‎ پایداری، حاصل حادثه ها و رویدادهای بزرگی است که در طول تاریخ، برای جامعه ی انسانی رخ داده است و در طول تاریخ از آن به عنوان وسیله‎ای برای تهییج و تحریک روحیه ها استفاده شده است. این نوع ادبیات برای هر ملتی غرور و مفاخره ی ملی و قومی را به ارمغان می آورد. حفظ رشادت های مبارزان در برابر دشمنان خاک ایران همواره یک الزام محسوب می شود با توجه به ماهیت ادبیات و تاثیرگذاری آن بر روی نسل جوان، ادبیات پایداری مهمترین مجرای انتقال پیام آزادی و آزاد اندیشی به نسل های بعدی به شمار می رود و یکی از زمان های مناسب و راه های درست گنجاندن مطالب ادبیات پایداری در کتاب های درسی بویژه دوران متوسطه است. یکی از از این مبارزان میهنی ملک الشعرای بهار است، و از شاعران مطرح ادبیات پایداری دوره مشروطیت به شمار می رود، که لازم است دانش آموزان با اندیشه ها و عقاید این شاعر آشنایی کافی داشته باشند. بهار سراپا شور و عشق و مبارزه است و تمام زندگی او در مبارزات سیاسی خلاصه شده است. اسلحه ی او در این مبارزه شعر انقلابی اوست که با تمام وجود از این سلاح برنده استفاده کرده است شاید در دوران مشروطیت کمتر شاعری را بیابیم که همچون بهار، شعرش را صرفا وسیله ی مبارزه در راه آرمان های اجتماعی و انقلابی قرار داده باشد. بیشترین حجم دیوان او اختصاص به غزل های سیاسی دارد که در آن حوادث سیاسی روز را مطرح کرده و با ناروایی ها و کج روی ها به مبارزه و ستیز پرداخته است. این مقاله که به روش تحلیلی و توصیفی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است برآن است به بررسی مهمترین عقاید پایداری ملک الشعرای بهار با محوریت درس دماوندیه در کتاب فارسی دوره دوم متوسطه پایه ی دوازدهم بپردازد.

کلیدواژه ها:

دوره مشروطه ، ادبیات‎ پایداری ، ملک الشعرای بهار ، کتاب فارسی ، دماوندیه