منازل سلوک سالک در مثنوی معنوی مولانا

مولانا جلال الدین بلخی واثر شریف او یعنی مثنوی معنوی، به دلیل راهنمایی جوامع بشری توسط عرفان عملی مولانایی، از اهمیت بسزایی برخوردار است.یکی از موضوعات بسیار مهم در زمینه ی زندگی شخصی انسان ها سیر و سلوک آنها به طرف مقصود اصلی یعنی خداوند به گونه ای عاشقانه و شوریدگی است که مولانا نیز آن را در مثنوی بیان می کند زیرا خود مولانا در زندگی شخصی اش این موارد را تجربه کرده و به نوعی عارفی است که طعم شیرین سیر و سلوک عاشقانه را چشیده است.در این پژوهش سعی شده است شیوه ی سیر و سلوک مولانا مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن واکاوی شود و برای هر یک از موارد شاهد مثال هایی نیز ذکر می شود.پس از بررسی هایی که در این زمینه به عمل آمد مشخص شد که سیر وسلوک در مثنوی با عشق و شوریدگی آمیخته است.در نظر مولانا هر انسانی شایستگی رسیدن به خدارا به صورت گام به گام دارد و می تواند آن را در چهار مرحله بگذراند که آن مراحل شامل:1-تجلیه2-تخلیه3-تحلیه4-فنا می باشد وهرکسی که این مراحل را با اشتیاق پشت سر بزارد در نظر مولانا عاشق حقیقی است.در راه سیر و سلوک عارف مولانا تاکید ویژه ای بر نقش پیر و مرشد نیز دارد که باید با عارف همراه شود و یکی از ملزومات تحقق اهداف عارف می باشد.

کلیدواژه ها:

سیر و سلوک ، عارف ، مراتب چهارگانه ، مولانا ، مثنوی معنوی