نگاهی نو به شراب حافظ

شراب یکی از مهمترین مفاهیمی است که در غزلیات حافظ جریانی مستمر دارد . حافظ به عنوان حکیمی متفکر و عارف شهودی تمام عیار، شراب و مضامین مرتبط با آن را به بهترین شکل ، در اشعار خویش به نمایش گذاشته است . آنچه در این پژوهش مورد بررسی قرار می گیرد ، نگاهی متفاوت و نو به مفهوم شراب در غزلیات حافظ است . از منظر وی ، شراب الهی و آسمانی ، عامل وحدت درونی سالک است که می تواند غم جهان کثرت را از بین ببرد و سالک را بعد از فنای صفات منفی خویش ، به بقا و شادی مطلق برساند.گاهی شراب در غزل حافظ رنگ و بوی زمینی به خود می گیرد و آن زمانی است که حافظ قصد دارد با رندی ، زاهدان ریایی را رسوا سازد . شراب در غزلیات حافظ کاربردهای دیگر نیز دارد که شراب جاودانگی ، شراب الست و شراب عشق و شهود از جمله آنهاست. روش کار در این پژوهش بدین صورت است که ابتدا مفهوم بنیادی مورد نظر ، از منظر ادبیات عرفانی بیان می شود و سپس شاهد مثال و شعر ، متناسب با نوع بحث ارائه و تحلیل می گردد .

کلیدواژه ها:

شراب ، آسمانی ، زمینی ، حافظ