اشارات و اصطلاحات طبی در دیوان امیرخسرو دهلوی

امیرخسرو از عارفان و شاعران نام آور پارسی گوی هندوستان در نیمه دوم قرن هفتم و اوایل هشتم هجری است. دیوان او سرشار از اشارات و اصطلاحات مختلف از جمله: عرفانی، موسیقایی، نجومی، طبی و... است. در این پژوهش نشان داده شده است که امیرخسرو با اشارات و اصطلاحات طبی زمان خود آشنا بوده و از آنها برای بیان مقاصد خود در شعر استفاده کرده است. برای انجام این پژوهش ابتدا دیوان امیرخسرو دهلوی از اولین تا آخرین بیت به طور کامل مطالعه شد. سپس بیت هایی که در آنها اشارات و اصطلاحات طبی به کار رفته بود استخراج و برای توضیح آنها از منابع معتبر استفاده شد. شعرای پارسی نه تنها بر علوم ادبی که برخی از آنها در علوم مختلف زمان، از جمله طب از علما و دانشمندان معاصر خود بودند و با به کارگیری علوم مزبور به آثار خویش روح و لطافتی خاص بخشیده اند. امیرخسرو هم با کاربرد اشارات و اصطلاحات طبی توانسته است تصویرهای برجسته ای در شعرش بیافریند. با توضیح ابیاتی که در آنها اشارات و اصطلاحات طبی به کار رفته، می توان نتیجه گرفت که او قطعا با این اصطلاحات آشنا بوده و از آنها برای غنا بخشیدن به شعر خود استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

اصطلاحات طبی ، امیرخسرو دهلوی ، دارو ، شعر فارسی