طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی درشهر مراغه

تجدد و به تبع آن مهاجرت و شهرنشینی، مشکلات عدیده ای را برای محیطهای مسکونی فراهم آورد و بافت های شهری را تبدیل به محیطهای خشک، پرمصرف، فاقد حریم و حس تعلق مکان و همسایگی و... کرده است. در این فضاها انسانها در جوار هم، همدیگر را نمی شناسند و اصولا این آشنایی را مهم نمی دانند. حریم و عرصه های ا نسانی و فضایی در مسکن امروزی از بین رفته است حتی خانواده ها از مسایل مختلف دیگری مثل محل بازی بچه ها، حریم محله، سایه اندازی و اشرافیت بصری و اظهار نارضایتی می کنند. بافت جدید با ترکیب جمعیتی اغلب مهاجر از روستاها اطراف با خرده فرهنگ های متفاوت و گاه متضاد، طی نیم قرن گذشته به شدت در معرض تحولات کالبدی و فضایی ناشی از ناآگاهی مردم و مسئولان بوده است، در همین راستا برای بهبود و ارتقای کیفیت و کمیت فضاهای شهری به خصوص مسکونی و تغییر نگرش مردم به مسکن، یکی از راهبردهای اساسی برای رفع این مهم، طراحی بر اساس اصول و معیارهای اجتماعی و فرهنگی از جمله همسایگی است. در این پژوهش سعی بر آن است تا با آسیب شناسی وضع موجود بافت، از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی عوامل موثر در طراحی و رضایت مندی ساکنین مجتمع های مسکونی (با نگاه ویژه به عرصه های عمومی و نیمه عمومی مجموعه های مسکونی)، مشخص کرده و به عنوان راهکاری برای طراحی فضاهای مسکونی ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، روابط همسایگی ومحله ای ، طراحی شهری