سبک شناسی و تنوع زبانی در داستانهای صادق هدایت

سبک شناسی به مثابه شاخه ای از مطالعات ادبی که به زبانشناسی در ادبیات توجه خود را معطوف میکند به دنبال شناسایی و دسته بندی عناصر زبان شناختی در متن است. پژوهش حاضر با هدف بررسی سبکشناسی متون داستانی به تحلیل و واکاوی هفت داستان صادق هدایت (بوفکور، حاجی آقا، زنده به گور، سایه و روشن، سگ ولگرد، سه قطره خون و علویه خانم) بر اساس ویژگیهای آوایی، واژگانی و نحوی در زبانشناسی از دیدگاه رایت و هوپ (1996) پرداخته تا نشان دهد که هدایت چگونه در داستانهایش از تنوعات زبانی و تبیین های زبانشناختی بهره گرفته است. ماهیت انجام پژوهش حاضر که از نوع کیفی است، توصیفی-تحلیلی بوده و داده ها از هفت داستان صادق هدایت گردآوری شدهاند. یافته های پژوهش نشان داد که هدایت در داستانهایش عناصر زبانی را به گونه ای به کار گرفته است که گویی او عامدانه قصد دارد تا حس خاصی را به مخاطب منتقل کند و فضایی را بیافریند که آمیخته ای از ترس، تخیلات و لذت است.