تنوع لحن و انتقال پیام در شاهنامه فردوسی

لحن در لغت به معنی آوازخوش و موزون و یا آهنگ و صوت است. در اصطلاح به شیوه برخورد یا نگاه نویسنده نسبت به اثر یا موضوع اثر ، لحن میگویند. لحن آهنگ بیان نویسنده است.نویسنده از همه عناصر سبک یعنی زبان، معنی شناسی و موسیقی، برای ایجاد لحن در داستان استفاده میکند. لحن باید با موضوع، متناسب باشد. مقاله حاضر به بررسی تنوع لحن و انتقال پیام در کتاب شاهنامه فردوسی میپردازد. روش مقاله توصیفی-تحلیلی است. هدف از نوشتن این مقاله: باتوجه به اینکه شاهنامه فردوسی از متونی است که به شدت تحت تاثیر یک جریان فکری و نوع ادبی خاص است، عامل لحن،هم میتواند عاملی برای بیان پشتوانه فکری گوینده و هم طرز تلقی مخاطب از فضا، زبان و بافت اجتماعی متن باشد. از مقاله حا ضر چنین حا صل شده ا ست که در شاهنامه با وجود غلبه تفکر ا سطوره ای- حماسی، لحنهایی که بیانگر احساس و منش گوینده از ذکر داستان است در جایگاه مناسب خود نمود یافته است.

کلیدواژه ها:

لحن ، پیام ، شاهنامه فردوسی. زیباشناختی ، نظم.