تحلیل معناشناختی شعر فارسی در دهه های 1380-1360 ایران

در این تحلیل، الگوهای معنایی موجود در اشعار دهه های 1380-1360 ایران استخراج شده اند و تحلیل معنایی در زمینه حوزه های معنایی، روابط معنایی و قاعدهکاهی معنایی در آنها صورت گرفته است. از آنجا که سوگند ریشه در فرهنگ ما دارد و همواره در متون نظم و نثر شاعران و نویسندگان، به طور برجسته ای نمایان است، درنتیجه ابیات استخراج شده ابیاتی هستند که در آنها سوگند به کار رفته است. شعر دهه های 1360 تا 1380 هجری شمسی که شعر انقلاب و دفاع مقدس را در بر میگیرد، بعدی عرفانی مذهبی دارد زیرا شعرای این دو دهه در فضایی مذهبی تنفس کرده اند و با انقلاب و هشت سال جنگ روبرو بوده اند. در این پژوهش با مطالعه حدود هفتاد اثر منظوم از سی شاعر معاصر ( سالهای 1360 تا ( 1380 و تهیه پیکرهای دستی، به تحلیل معناشناختی این ترکیبات پرداخته ایم. با این تحلیل معنایی، نگارنده برآن است که ببینند آیا عبارات سوگندی فقط به دلیل موزون بودن بعضی از کلمات بر روی محور همنشینی به وجود آمدهاند یا اینکه انتخاب این واژه ها دارای معیار خاصی است و اینکه تاثیر عوامل برون زبانی ( تحولات اجتماعی – سیاسی ) بر انتخاب سوگندواژه ها چگونه قابل بحث است.

کلیدواژه ها:

باهم آیی ، روابط معنایی ، محور همنشینی ، محور جانشینی ، قاعده کاهی معنایی