بررسی جلوه های مقاومت در دیوان فی البدء کان اوراس عزالدین میهوبی؛ شاعر معاصر الجزایری

پس از ورورد اشغالگران فرانسوی در سال (1830) به خاک الجزایر، مفهوم پایداری به عنوان یک عنصر فرهنگی وارد این کشور شد و سطح وسیعی از ادبی6ات آن را فراگرفت. شاعران این مرز و بوم در طول سالیانی که این کشور تحت استعمار فرانسه بود، زبان گویا و فریادآور جامعه خویش و آیینه تمامنمای دردهای وطنشان شدند. یکی از این اعرانش متعه6د الجزایری، عزالدین میهوبی است که هر چند سالهای استعمار را به چشم ندید، اما برای خود و همچنین شعر و هنر خویش، رسالتی انسانی و اجتماعی قائل شد. او در اعتراض به حضور بیگانگان در وطن و ایستادگیها و مقاومتهایی که مردم در برابر آنها نشان دادند، دست به قلم برده و چکامه ها سروده و تاریخ ننگین استعمار در الجزایر را به تصویر کشیده است؛ تاریخی که هرچند تصویرگر درد و رنج و مصیبتها است؛ اما ناامیدکننده و پوچ نیست، بلکه برای نسل آینده الجزایر سرشار از عبرت است و آنها را از غفلت و فراموشی باز میدارد. مقاله حاضر، با رویکردی توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر دیوان فی البدء کان اوراس به بررسی مول6فه های پایداری در شعر این شاعر الجزایری پرداخته است. وطنپرستی، وصف ویرانیها و کشتارهای خونین استعمارگران و افول عربی6ت واسلام در جوامع عربی، تاثیرپذیری عد6های غربزده از فرهنگ و آداب اروپاییان و تفاخر به میراث دینی و مل6ی پیشین و جانفشانیهای مبارزان و شهیدان الجزایری، از جمله مضامینی است که به طور قابل ملاحظهای در شعر میهوبی مشهود است.

کلیدواژه ها:

الجزایر ، ادبی6ات مقاومت ، عزالدین میهوبی ، فی البدء کان اوراس.