بررسی بنمایه های عرفانی در غزل فاضل نظری (با تکیه بر سه گانه غزلیات)

اندیشه و جهانبینی عرفانی از جمله میراثی است که در غزل نئوکلاسیک معاصر نادیده گرفته شد. بیشترین اهتمام شاعران در این دوران به نوآوریهای زبانی و ساختاری غزل و سازگار ساختن آن با مضامین مرتبط با زندگی روزمره محدود شده است. در چنین شرایطی رویکرد عارفانه شاعری چون فاضل نظری و بسامد چشمگیر بنمایه های عرفانی در آثارش، میتواند سرآغاز جریانی به نام غزل نئوکلاسیک عارفانه باشد، که نقطه عطفی در شعر کلاسیک معاصر خواهد بود. با بررسی مفاهیم عرفانی در غزل فاضل نظری بیشترین بسآمد ، ذیل عناوینی مشهود است که عبارتند از: سلوک و وادیهای آن، اندیشه-های عرفانی، تاویل و تفسیر برخی از آیات و احادیث رایج در مبانی عرفان اسلامی، اندیشه های عرفانی، اعتقادات شیعی و عرفانی، غربت و اسارت روح در عالم جسم، رویکرد عرفانی به هبوط و مرگ. بر این اساس غزل های فاضل نظری، غزلی محتواگرا و متمرکز بر انگاره عرفانی ارزیابی میشود.

کلیدواژه ها:

بنمایه های عرفانی ، غزل نئوکلاسیک ، فاضل نظری ، مجموعه شعر سه گانه