حکمروایی شایسته آمایش سرزمین و توسعه پایدار استان کرمانشاه

یکی از مباحث بسیار مهم و جدید مورد نظر سیاستگذاران، برنامه ریزان و متخصصان در ادبیات آمایش سرزمین، بحث هم افزایی کنشگران مدیریت سرزمین، حکمروایی شایسته و ظرفیت سازی نهادهای مدیریت محلی است. اداره جوامع در سطوح ملی، منطقه ای، شهری و محلی با مسائلی روبه رو شده است که یکی از آنها، ناکارآمدی حکمروایی و اداره متمرکز و بالا به پایین جوامع است. بدون همکاری همه گروه ها و سازمان های مردمی و دولتی امکان دستیابی به توسعه پایدار امکان پذیر نیست . لذا از اواسط دهه 1990 میلادی گذاری در پارادایم غالب در مدیریت سنتی به وقوع پیوست که از آن به عنوان حکمروایی تعبیر شد. حکمروایی شایسته موجب به چرخه توسعه آوردن منابع از پایین است. آمایش سرزمین با شیوه اداره سرزمبن توسط دولت ارتباط دارد. مشارکت مردم، حکمروایی شایسته و تمرکززدایی از مولفه های مهم آمایش سرزمین است. توسعه پایدار دارای چهار بعد اساسی است و تحقق آن منوط به حکمروایی شایسته و همکاری نزدیک دولت، بخش عمومی، بخش خصوصی و نهادهای مدنی است. الگوی کنونی توسعه، ناپایدار است. مدیریت شهری متداول، باید دگرگون شود؛ تداوم روال کنونی، همانا ناپایداری در شهر، کشور و زمین است . برپائی حکمروائی شایسته، سبب ساز توسعه پایدار است. که تغییر رویکرد از مدیریت برای مردم به سوی مدیریت با مردم و بوسیله مردم است. پژوهش حاضر، از نظر هدف کاربردی- توسعه ای و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی (پیمایشی) می باشد. جامعه آماری پژوهش – 20 نفر از خبرگان و کارشناسان مدیریت آمایش سرزمین می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد بین حکمروایی شایسته و توسعه پایدار استان کرمانشاه ارتباط معناداری وجود دارد و حکمروایی شایسته بر توسعه پایدار استان کرمانشاه تاثیرگذار است. پیشنهاد این پژوهش تشکیل ستاد آمایش سرزمین استان کرمانشاه به ریاست استاندار و دبیری معاونت برنامه و بودجه و اعضاء آن شامل سازمان ها و نهادهای مرتبط با آمایش سرزمین و توسعه استان کرمانشاه است.

کلیدواژه ها:

حکمروایی شایسته ، آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، استان کرمانشاه