لایه نشانی لایه نازک نانوکامپوزیتی GPTMS-Silica بر بستره پلی کربنات

در این پژوهش ابتدا پوشش نانوکامپوزیتی SiO(2)-GPTMS، با درصد وزنی های مختلف نانوذرات سیلیکا (0/5، 1 و 5 درصد وزنی) روی بستره های پلیمری اعمال شد. جهت اصلاح سطح پوشش های تهیه شده و کسب خاصیت آبگریزی، عملیات اصلاح سازی سطح توسط PFTS انجام شد. به منظور بررسی ساختار، مورفولوژی، ترکیب شیمیایی و خواص اپتیکی و آبگریزی نمونه ها از روش های میکروسکوپ الکترونی روبشی، تبدیل فوریه مادون قرمز با تکنیک بازتاب کلی تضعیف شده، طیف سنج مرئی فرابنفش و دستگاه اندازه گیری زاویه برخورد قطرات آب استفاده شد. از آزمون مداد و آزمون نوار جهت اندازه گیری میزان سختی و مقاومت پوشش در برابر خراش و چسبندگی پوشش استفاده گردید. نتایج طیف سنجی مرئی- فرابنفش نشان داد با اعمال پوشش هیبریدی میزان عبور بستره های پلیمری تا غلظت 0/5 درصد وزنی افزایش یافته و سپس با افزایش غلظت نانوذرات میزان عبور کاهش یافته است. نتایج اندازه گیری زاویه تماس قطرات آب نشان داد با افزایش نانوذرات سیلیکا، زاویه تماس افزایش یافته و لایه نازک هیبریدی (حاوی 0/5 درصد وزنی سیلیکا) اصلاح شده با PFTS دارای بالاترین زاویه تماس برابر با 109 درجه است. با اعمال لایه نازک هیبریدی سختی بستره های پلیمری افزایش یافته و پوشش هیبریدی حاوی 0/5 درصد وزنی سیلیکا دارای بالاترین سختی برابر 3H است.

کلیدواژه ها:

لایه نازک ، هیبرید ، پلیمر ، ضد خش ، خواص اپتیکی