تحلیلی مفهومی– فضایی بر پتانسیلهای اکوتوریسم کویری و جایگاه آن در توسعه پایدار

توسعه طبیعت گردی در نواحی بیابانی مستلزم تدوین برنامه و راهبردی مناسب و مختص این نواحی است. راهبردهای طبیعت گردی به دلیل اینکه تعامل بهنجار نظامهای اکولوژیکی، اقتصادی- اجتماعی را در جوامع موردتوجه قرار میدهد راهبردی مناسب و هدفمند برای توسعه پایدار است. صنعت گردشگری امروزه به سرعت در حال رشد و تحول است و ابزاری همهجانبه برای پویایی اقتصادی و فرهنگی جوامع است و از زمینه های بسیار مهم برای توسعه نواحی حاشیه ای و دورافتاده به شمار میرود. با توجه به اینکه کشور ایران در حیطه مناطق خشک و بیابانی قرار دارد شناخت دقیق و همگانی توان بیابانها و کویرها و راه های اصولی بهره برداری از آنها از ضروریات اساسی توسعه اقتصادی اجتماعی کل کشور است، ازآنجاییکه این مناطق داری ظرفیتهای بالایی چون انرژی خورشیدی، انرژی باد، منابع معدنی و گونه های متنوع گیاهی و جانوری هستند میتوان از این پتانسیل بهره برد و از این مناطق منحصربهفرد بیشترین استفاده را برد. یکی از سادهترین راه های استفاده از اراضی کویری و بیابانی استفاده از توانمندیهای اکو توریسمی و ژئوتوریسمی آنهاست پژوهش حاضر به تعریف گردشگری پایدار و اکوتوریسم کویری پرداخته و میخواهد به تحلیل این مهم بپردازد که مناطق کویری و بیابانی از چه ظرفیت هایی برای جذب گردشگران برخوردارند و راهکارهای عملی و کاربری برای بهرهبرداری کمی و کیفی از این مناطق کدام اند و درنهایت با توجه به عدم شناخت کافی از نواحی کویری در راستای گردشگری پیشنهاداتی برای بهبود وضعیت جاذبه های مناطق کویری ارائه شده است. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی بوده و از نوع کاربردی است و روش جمع آوری اطلاعات اسنادی – کتابخانه ای میباشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، گردشگری کویری ، توسعه پایدار ، پارک ملی کویری ، پتانسیلهای مناطق کویری