بررسی سطوح مختلف پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه بر عملکرد و قابلیت هضم در بره های نر پرواری

در این مطالعهدر دو آزمایش اثر سطوح مختلف پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه در جیره­های سریع التخمیربر عملکرد بره های نرمورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول تجزیه­پذیری ماده­ی خشک و پروتئین خام پودرماهی،کنجاله­ی سویا و کنسانتره جیره­های مذکور طی زمان­های مختلف شکمبه­گذاری (صفر، 4، 8، 12 و 24 ساعت) با استفاده از دو راس گوسفند فیستولادار دو ساله نژاد زل مازندرانی با میانگین وزن 2 30 تعیین گردید. تجزیه­پذیری موثر ماده­ی خشک پروتئین خام پودر ماهی به­طور معنی­داری کمتر از کنجاله­ی سویا بود (05/0> P). از نظر تجزیه­پذیری موثر ماده­ی خشک بین کنسانتره­های مختلف، تفاوت معنی­داری وجود نداشت ولی تجزیه­پذیری موثر پروتئین خام کنسانتره­ها به­طور معنی­داری کاهش یافت.در آزمایش دوم24 راس بره نر حاصل از آمیخته­گری تجاری نژاد زل -سنگسری، با سن تقریبی 6 تا 7 ماه و میانگین وزن زنده 5/2 ± 29 کیلوگرمدر قالب یک طرح کاملا تصادفی با سه تیمار (جیره) و هر تیمار با 8 تکراربه مدت 95 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی تحت تاثیر تیمار آزمایشی قرار نگرفت. با کاهش نسبت پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه جیره pHادرار به­طور معنی داری کاهش یافت ولی pHمایع شکمبه و pHمدفوع تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی واقع نشد. نتیجه کلی نشان داد که کاربرد جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیرقابل در شکمبه به عنوان مطلوب­ترین جیره برای بره­های نر به شمار می­رود.

کلیدواژه ها:

پروتئین قابل تجزیه و غیر قابل تجزیه در شکمبه ، عملکرد ، قابلیت هضم ، بره های نر