ارزیابی قابلیت سنجنده های اپیتک و راداری جهت برآورد وسعت دریاچه ارومیه

تاکنون روش های متعددی در زمینه مطالعه و محاسبه مساحت پیکره های آبی با بهره گیری از داده های سنجش از دور مورد آزمون قرار گرفته است. هدف این تحقیق مقایس توان تصاویر SAR از ماهواره سنتینل 1 و مادون قرمز نزدیک و میانی از ماهواره سنتینل 2 جهت محاسبه وسعیت دریاچه ارومیه است. ماهواره سنتینل 1 در باند C با فرکانس مرکزی 5.405GHz تصویربرداری می کند. تصاویر از نوع IW با سطح پردازش GRDH بوده و با استفاده از تفسیر بصری قطبش VV انتخاب شد. برای حذف لکه ها در تصاویر سنتینل 1 از فیلتر مکانی Lee Sigma استفاده شد. از ماهواره سنتینل 2 که سنجنده MSI را حمل می کند و سنجنده ای اپتیکی است باند مادون قرمز نزدیک (باند 8) و باند مادون قرمز میانی (باند 11) انتخاب شدند برای جداسازی منطقه آبی از دیگر کاربری ها روش طبقه بندی حداکثر احتمال تشابه بر روی باندها اعمال گردید. سپس به منظور حذف پیکسل های منفرد و پراکنده در سطح تصویر طبقه بندی شده و همچنین به دست آوردن تصویر مطلوب، فلیتر Majority با اندازه کرنل 3×3 استفاده شد. از داده های شرکت آب منطقه ای آذربایجان شرقی برای بررسی میزان دقت وسعت دریاچه استفاده شد. در نهایت، باند 8، سواحل نمکی و مناطق آبی به طور دقیق تمایز می دهد اما تحت تاثیر املاح زیاد دریاچه و عمق کم آن در بخش جنوب و جنوب شرقی قرار می گیرد. باند 11 توانایی جداسازی سواحل نمکی را از مناطق آبی را نداشته و سبب خطای زیاد در تعیین محدوده دریاچه می شود. اما نتیجه به دست آمده با بهره گیری از باند C ماهواره سنتینل 1 علاوه بر نویدبخشی، دارای خطاهای کمتری نسبت به نتایج سنجنده اپتیکی سنتینل 2 بوده است.

کلیدواژه ها:

سنتینل 1 ، سنتینل 2 ، طبقه بندی حداکثر احتمال تشابه ، وسعت سطح ، دریاچه ، ارومیه