نوروز ، آفرینشی دوباره

یکی از بزرگترین ارزش ها درفرهنگ ایران باستان ایجاد شادی ونشاط درمیان توده های مردم بود،این واقعیت را می توان درآداب ورسومی که درجامعه آن زمان رایج بود به خوبی دریافت، از میان این آیین ها می توان به جشن هایی که به مناسبت های مختلف درایامی خاص برگزار می گردید اشاره کرد .جشن هایی همچون جشن نوروز ،مهرگان ،جشن سده ، بهمنجه وبسیاری دیگر که در تاریخ ها ثبت وضبط گردیده است ،نشانگر این واقعیت است که شادی ونشاط برای مردم این سرزمین ارزشی به سزا داشته است .آنچه دراین گفتار سرلوحه کار ما قرار دارد ،یکی از بزرگترین این جشن ها یعنی جشن نوروز است . علی رغم وجود جشن های بی شمار در ایران باستان ،هیچ کدام از آنها قدر ومرتبه جشن نوروز را در میان مردم کسب نکرده است ،این امر دالیل متعددی دارد که دراین پژوهش در حد توان به آن پرداخته می شود همچنین به آداب ورسوم جشن نوروز که در کالم شاعران ونویسندگان سبک خراسانی منعکس گردیده، اشاره شده است .آیین هایی همچون باده نوشی به هنگام جشن نوروز ،خنیاگری ، تبریکات جشن ،آیین نثارکه شاعران درضمن قصیده وغزل های خویش به آن پرداخته اند،همچنین نظریات نویسندگان قدیم وجدید دراین گفتار مطرح گردیده است

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، نثر فارسی ، سبک خراسانی ، جشن نوروز