بررسی میزان روایی پیش بین آزمون های جامع علوم پایه دندانپزشکی در کفایت توانمندی بالینی دانشجویان

مقدمه: امتحان جامع علوم پایه، آزمون جامع دانشجویان دندانپزشکی است. انتظار می رود روایی پیش بین لازم را برای غربال دانشجویان داشته باشد. هدف این مطالعه تعیین ارتباط بین نمرات کسب شده در این آزمون با توانمندی بالینی دانشجویان بود که می تواند به عنوان نقش اصلی مورد انتظار نظام سلامت از دندانپزشکان باشد. مواد و روش ها:دانشجویان دندانپزشکی دانشکده دندانپزشکی مشهد در سه ورودی 1386 تا 1388 که در امتحان جامع علوم پایه سال های 1388 تا 1390 شرکت کرده بودند، انتخاب شدند. نمرات امتحان جامع علوم پایه دانشجویان و معدل نیم سال اول و دوم سال پنجم آنها، به عنوان سالی که بیشترین واحد بالینی را دارد، از پرونده آنان استخراج شد. ارتباط داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS با ویرایش 5/11 مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: محاسبه ضریب همبستگی بین نمرات علوم پایه و معدل کل سال پنجم (001/0P<) و معدل نیم سال دوم (001/0P<) در هر سه دوره نشانگر همبستگی این نمرات بود. محاسبه ضریب همبستگی بین نمرات علوم پایه و معدل نیم سال اول در دانشجویان ورودی 1388 و 1386 (001/0P<) و ورودی های 1387 (003/0P=) نیز نشانگر همبستگی این نمرات بود. در کل دانشجویان پسر ارتباط معنی داری بین نمرات علوم پایه و معدل کل سال پنجم (002/0P=) و معدل نیم سال اول (001/0P<) و معدل نیم سال دوم (005/0P=) وجود داشت. در کل دانشجویان دختر نیز ارتباط معنی داری بین نمرات علوم پایه و معدل کل سال پنجم (001/0P<) و معدل نیم سال اول (001/0P<) و معدل نیم سال دوم (001/0P<) وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که با وجود عدم تشابه سازه دروس علوم پایه و دروس بالینی، آزمون علوم پایه می تواند ابزار معتبری برای غربالگری دانشجویان در دوره های بعدی تحصیلی و شناسایی دانشجویان باشد.

کلیدواژه ها:

روایی پیش بین ، آزمون جامع علوم پایه ، دانشجوی دندانپزشکی ، دروس بالینی