بررسی تاثیر اضافه کردن لیزر کم توان به درمان دارویی در بیماران مبتلا به سندرم سوزش دهان: کارآزمایی بالینی تصادفی

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر اضافه کردن تابش لیزر کم توان به درمان دارویی در بیماران مبتلا به سندرم سوزش دهان (BMS) بود. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور، تعداد 20 بیمار (17 زن و 3  مرد) مبتلا به BMS انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در تمام بیماران، درمان دارویی با سیتالوپرام تجویز شد. در گروه تجربی، تابش با لیزر کم توان InGaAlP (nm660، mW 200، J/cm2 3) به مدت 4 هفته (12 جلسه) انجام شد. در گروه کنترل، درمان مشابه اما توسط پروب لیزر خاموش انجام گردید. در پایان هر هفته و نیز 1، 2 و 3 ماه بعد از لیزر درمانی، شدت و مدت سوزش دهان از بیمار پرسیده شد. داده ها با استفاده از آزمون های  t-test ، Paired t-test  و همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS آنالیز شد. یافته ها:شدت و مدت زمان سوزش در شبانه روز در هیچ یک از فواصل درمان و پیگیری تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت (05/0 P). درصد بهبودی افراد در گروه تجربی در پایان دوره پیگیری 81 درصد و در گروه کنترل 70 درصد محاسبه شد و تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت (05/0 P). نتیجه گیری: تحت شرایط این مطالعه، داروی سیتالوپرام در کاهش شدت و مدت زمان سوزش دهان در بیماران مبتلا به BMS موثر بود. اضافه کردن تابش لیزر کم توان به روند درمان با سیتالوپرام، تاثیری فراتر از لیزر پلاسبو در کاهش علایم بیماران  BMS  نداشت.

کلیدواژه ها:

سندرم سوزش دهان ، لیزر کم توان ، اثر پلاسبو ، مقیاس عددی دیداری ، سیتالوپرام