بررسی وابستگی به مواد در بیماران سوختگی بستری در بیمارستان امیرالمومنین شیراز در سال 1395-96

مقدمه: سوختگی یک ترومای با پیش آگهی بد با مخاطرات روحی، جسمی، اجتماعی و اقتصادی فراوان است. به ویژه اگر با موربیدیتی های دیگر همراه باشد. اعتیاز نیز یکی از موربیدیتی ها است که می تواند با کاهش قدرت قضاوت موجبات سوختگی را فراهم کند. در این پژوهش ارتباط اعتیاد و سوختگی بررسی شد. روش کار: این یک پزوهش مشاهده ای- مقطعی گذشته نگر است که طی آن اطلاعات 466 بیمار بالای 15 سال بستری در بیمارستان امیرالمومنین شیراز، قطب سوختگی جنوب ایران، در سال 1395-1396 بررسی شد. در کنار اطلاعات دموگرافیک، اتیولوژیک و اطلاعات بستری، اعتیاد به انواع مواد مخدر و محرک و هالوسینوژن با تاکید بر شرح حال استخراج شد. اچیدمیولوژی مصرف انواع مواد در بیماران سوختگی بستری در شیراز مشخص شد و مقایسه ای از نظر طول بستری و درصد سوختگی بین بیماران وابسته به مواد و غیر وابسته به مواد به کمک تست من ویتنی و تی تست انجام شد. نتایج: از 466 بیمار وارد شده به پژوهش 43 بیمار به انواع مواد اعتیاد داشتند که شیوع کلی اعتیاد در بیماران سوختگی 9.2% گزارش شد. 90% مواد مصرف اپیوم ها بودند. میانگین تعداد روز بستری و درصد سوختگی در بیماران وابسته به مواد به ترتیب 19.02 روز و 34.34% و در بیماران غیروابسته به مواد 12.82 روز و 24.7% بود. بحث و نتیجه گیری: شیوع اعتیاد در بیماران سوختگی شیراز 9.2% است که در این بیماران طول بستری و درصد سوختگی به طور معناداری افزایش یافت.