اثر فرآیند هیدرولیز قلیایی بر قابلیت الکتروریسی کیتوسان جهت کاربردهای مهندسی بافت پوست

مقدمه: کیتوسان به دلیل خواص غیرسمی، زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، و دارا بودن خاصیت آنتی باکتریالی، کاربردهای وسیعی در پزشکی و به ویژه در مهندسی بافت پوست پیدا کرده است. مهمترین کارکرد کیتوسان در ترمیم آسیب های شدید پوستی از جمله سوختگی، جلوگیری از عفونت محل زخم می باشد. الکتروریسی روشی نسبتا جدید به منظور تولید الیافی در مقیاس نانو و میکروبوده که به دلیل ایجاد ساختار الیافی با سطح ویژه بالا، ماتریسی مشابه با ECM بدن به وجود می آورد و از همین رو روشی حایز اهمیت در بحث ساخت داربست های مهندسی بافت می باشد. الکتروریسی کیتوسان به علت انحلال پذیری کم و کشش سطحی تاثیرگذار است، همواره با چالش هایی روبرو است. این مشکلات را می توان از طریق عملیات قلیایی که طی آن زنجیره های کیتوسان هیدرولیز شده و وزن مولکولی و در نتیجه گرانروی آن بسیار کاهش می یابد تا حد زیادی برطرف نمود. روش کار: ابتدا پودر کیتوسان با وزن مولکولی متوسط در محلول 50% NaOH به مدت 48 ساعت هیدرولیز شده و سپس به مدت 24 ساعت خشک گردید. جهت الکتروریسی، محلول کیتوسان در اسید استیک 90% تهیه و الکتروریسی انجام شد. آنالیزهای ویسکومتری، FTIR و SEM از نمونه ها تهیه گردید. یافته ها: کیتوسان غیر هیدرولیز تنها به مقدار 2w/v% در اسید استیک حل گردید و محلول حاصل قابلیت ا لکتروریسی نداشت. پس از هیدرولیز، پودر کیتوسان در درصدهای بالاتری در حلال اسید استیک حل گردید و آنالیز ویسکومتری نشان داد که وزن مولکولی پلیمر و ویسکوزیته محلول کاهش یافته است. همچنین ا مکان ا لکتروریسی فراهم گردید و تصاویر SEM داربست هایی با الیاف نانومتری را نشان دادند. نتیجه گیری: با انجام عملیات قلیایی بر روی کیتوسان، امکان الکتروریسی و ساخت داربست های الیافی از این ماده میسر می شود.