بهینه سازی حمایت تغذیه ای در بیماران دچار سوختگی

مقدمه: تغذیه درمانی سنگ بنای مراقبت از فاز احیاء تا پایان توانبخشی است. پاسخ متابولیک و سیستمیک به سوختگی سبب تغییر در تمام جنبه های متابولیسم انرژی پایه می شود. همچنین از دست دادن مایعات و ریزمعذی ها از قسمت های دچار سوختگی سبب تعادل منفی و پیچیدگی در دوره درمان می شود. با توجه به چالش های فراوان متابولیک ناشی از آسیب سوختگی، بهینه سازی حمایت غذایی برای بهبود نتایج ضروری است. هدف از این مطالعه توجه به نحوه بهینه سازی حمایت غذایی بیماران دچار سوختگی بود. روش کار: این مطالعه مروری با جستجو در سایت های Elsevier ,Scopus ,PubMed ,science direct با کلید واژه های سوختگی، تغذیه، چالش ها، محدودیت ها، بهینه سازی در فاصله زمانی سال های 2006 تا 2019 انجام شد. یافته ها: دستورالعمل های متعددی برای برآورد نیازهای تغذیه ای بیماران دچار سوختگی جهت تامین مایعات، پروتئین، چربی و کربوهیدرات وجود دارد. علاوه بر این موارد تامین ویتامین های C, D, E, B, A و K، مس، سلنیوم و روی که موادی موثر در بهبود زخم می باشند، نیز ضروری است. سایر عناصری که طی سوختگی از بین می روند و در دستورالعمل ها کمتر مورد توجه قرار می گیرند. شامل آهن، بور: مر بر متابولیسم هورمون استروئید و مواد معدنی، برم: ضروری برای جمع آوری کلاژن، کبالت: یک فاکتور برای آنزیم و بخشی از ساختار ویتامین B12، وانادیوم: تنظیم متابولیسم گلوکز، منیزیم: موثر بر متابولیسم انرژی، سنتز پروتئین و اسید نوکلئیک می باشد. نیازهای تغذیه ای بیماران با گذشت زمان تغییر می کند. بر اساس نتایج مطالعات مختلف استفاده از فرمول های پیش بینی کننده بر اساس وزن، شدت و وسعت سوختگی با محدودیت های روبرو است. یکی دیگر از روش ها برای برآورد نیازهای بیماران کالری سنجی غیرمستقیم و اندازه گیری غلظت های مواد مختلف در خون برای جلوگیری از کمبود و سمیت ناشی از آنها است. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت تغذیه در بیماران دچار سوختگی استفاده از روش های مبتنی بر شواهد برای تعیین میزان نیاز و بهینه سازی وضعیت تغذیه بیماران بجای استفاده روتین از دستورالعمل ها پیشنهاد می گردد.