بررسی اهمیت تعلیم و تربیت و کاربردآموزه های اخلاقی در شاهنامه فروسی

انسان با توجه به ذات وجودیاش یکی از شگفتترین موجودات آفرینش است. لذا بحث و تبادل نظر پیرامون جایگاه این موجود شگفت انگیز نیازمند توجه به ظرافتها و نکته بینی های دقیق تر دارد. دغدغه های شاعان و نویسندگان نیز توجه به ارزشهای والای انسان است و آنچه که مربوط به سقوط و نجات وی است.یکی از این ارزشهای والای انسانی اخلاق و اخلاق مداری است که حضرت فردوسی بسیار دقیق، جامع و با نگاهی هوشیارانه به آن پرداخته است و توجه به این ارزشها نیازمند اندیشه و فکر درست انسانها در مسیر پرتلاطم و پرهیاهوی زندگانی است که اگر بدان توجه شود سبب رستگاری و مانایی آن خواهد شد.در همین باب جمله معروف دکارت فرانسوی که میگوید: من فکر میکنم پس هستم.تایید کننده اصالت بعد فکری بعنوان اساس و ریشه سازندگی شخصیت او، اخلاق و رفتار و منش اوست .در شاهنامه، آدمی تنها موجودی است که از میان آفریده های خداوند عالم که دارای روح آسمانی و نیروی اراده و خرد بوده رتبهاش از طبیعت و سپهر بلند برتر است. ( رزمجو،(1375 :41از دیدگاه استاد طوس انسان خلبفه خداوند بر روی زمین است که علت غایی خلفقت و ثمره آفرینش به شمار میرود.بدین روی باید قدر خویش را بشناسد وپا در سیر الی االله بنهد و در طریق از کوشش متوقف نشود.ترا از دو گیتی برآورده اند به چندین میانجی بپروانده اند شاهنامه ،1382،جلد3،(1 لازمه رسیدن به یک توانایی فوق العاده و تاثیرگذار همانند اندیشه استاد و فرزانه طوس _فروسی بزرگ _ رعایت اصول والای انسانی، خردورزی و خردمندی، اخلاق مداری و توجه دقیق به ابعاد مختلف اخلاقی، دینی و مذهبی است که همه و همه درسایه توجه به صداقت و رعایت درست زیستی در جامعه خود است که بنا به پژوهشهای انجام شده فردوسی توانسته است با روایت تاریخ حقیقی روزگارانی دور و با رعایت صداقت در قالب حماسه به شاهکار شاهنامه دست بیابد . علاوه بر مانایی خود، نسلهای آینده را نیز زایا و جستجو خرد و خردمندی تعلیم داده و تربیت کند.