رتبه بندی استان های ایران بر اساس برخورداری از شاخص های توسعه باتوجه به نقش دولت

دسترسی مطلوب به خدمات و امکانات دولتی یکی از پیش نیازهای اساسی برای تحقق توسعه ی پایدار به شمار می رود. در نظام اداری واجرایی ایران، رضایت مردم از خدمات ارائه شده توسط دستگاههای دولتی به عنوان یکی از شاخصهای اصلی سنجش کارآمدی و رشد و توسعه نظام تلقی میگردد و رعایت عدالت در میزان برخورداری از خدمات دولتی از جمله عواملی است که ضمن جلب رضایت مردم در ارتباط با دریافت خدمات از دستگاههای دولتی، موجب افزایش اعتماد عمومی میشود؛ اعتمادی که بزرگترین سرمایه و تکیهگاه برای نظام اداری است. هدف این پژوهش بررسی سطوح توسعه یافتگی در سطح استان های کشور می باشد. به همین منظور با استفاده از روش تحقیق ترکیبی و استفاده از مصاحبه، پرسشنامه و مدل های آماری، محقق درصدد تبیین این موضوع بوده است. در این پژوهش ابتدا شاخص های توسعه یافتگی را با مدل شانون وزن دهی کرده، سپس میزان برخورداری استان های کشور با مدل تاپسیس مشخص شده است. نتایج این تحقیق نشان داده است که میزان برخورداری از شاخص های توسعه یافتگی در ایران عادلانه نبوده و این برخورداری در استان های کشور اختلافات فراوانی دارد؛ به صورتی که استان هایی مانند تهران، اصفهان، فارس و... دارای سطوح بالای توسعه بوده اند و تخصیص خدمات از سوی دولت به این استان ها نسبت به سایرین بیشتر بوده است و استان هایی مانند خراسان شمالی، ایلام، کهگیلویه و بویراحمد، چهارمحال و بختیاری، خراسان جنوبی و... از این حیث با اختلاف بسیار زیادی محروم و کم برخوردارند. لذا پیشنهاد شده است که به منظور عدالت و توسعه یکپارچه و متوازن ملی، به استعدادهای گوناگون مناطق محروم توجه شده و فعالیت هایی برای آنها در نظر گرفته شود تا بتوانند رتبه خود را ارتقا داده و از نظر شاخص های توسعه یافتگی به سطح مناسبی برسند

کلیدواژه ها:

توسعه ، دولت ، خدمات دولتی ، عدالت ، محرومیت ، خط مشی گذاری