رابطه شکرگزاری و خودشفقتی با سلامت روانی دانشجویان دانشگاه کاشان

مقدمه: بر خلاف دیدگاه های قدیمی که سلامتی را به عنوان نداشتن بیماری تعریف می کرد، رویکردهای جدید بر خوب بودن به جای بد یا بیمار بودن تاکید میکنند. از این منظر، عدم وجود نشانه بیماریهای روانی، شاخص سلامتی نیست. گروهی از روانشناسان به جای اصطلاح سلامت روانی از اصطلاح بهزیستی روانشناختی استفاده کرده اند. به نظر میرسد جامعه رقابتی، فنآوری های پیشرفته و رشد شتابان جوامع ظرفیت و توانایی افراد را در شفقت به خود و دیگران کاهش داده اند.شفقت نسبت به خود دیگران موجب افزایش رفتارهای پیشگیرانه برای ارتقا و حفظ بهزیستی می شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی راطه خودشفقتیشکرگزاری با بهزیستی روانشناختی صورت گرفت.روش کار: در این پژوهش از نوع همبستگی،400( 230 دختر و 170 پسر) دانشجوی دانشگاه کاشان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف، مقیاس خودشفقت ورزی نف و پرسشنامه شکرگزاری اسلامی ایرانی استفاده شد. داده ها با استفاده از SPSS-22 و با آزمون همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته ها نشان داد که بین خودشفقتی با بهزیستی روانشناختی رابطه مثبت وجود دارد( P<0/001،r=0/32 )همچنین نتایج نشان داد که بین خرده مقیاس شکرگزاری اخلاقی (r=0/15) و افعالی (r=0/26) با بهزیستی روانشناختی رابطه وجود دارد (p<0/01) ولی بین نمره کل شکرگزاری و همچنین خرده مقیاس شکرگزاری درونی با بهزیستی روانشناختی رابطه معنادار نبود.نتیجه گیری: با افزایش خودشفقتی، اعمال شاکرانه و شاکر نعمت های خود بودن (شکرگزاری اخلاقی)، بهزیستی روانشناختی افزایش مییابد. افرادی که نمره های بالاتری در خودشفقتی دارند در حقیقت افرادی هستند که با خودشان با مهربانی و توجه رفتار میکنند و کمتر خودشان را مورد قضاوت و سرزنش قرار می دهند. این ویژگی ها به آنها کمک می کند تا با شکست های احتمالی بهتر کنار آیند و با سرزنش نکردن خود کمتر دچار مشکلات روانی شوند و سلامت روان بیشتری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

بهزیستی روانشناختی ، خودشفقتی ، سلامت روان ، شکرگزاری ، دانشجو