بررسی رابطه آلکسی تیمیا و بیماری زخم معده: آیا پرخاشگری یک متغیر واسطه ای است

این نظریه که پزشکی و روانشناسی با هم مرتبط هستند، سابقه طولانی دارد. این موضوع با توجه به بحث بیماریهای روان تنی معنای بیشتری مییابد. بیماریهای روانتنی یا سایکوسوماتیک به بیماریهای جسمی گفته میشود که عوامل روانی در شروع یا تشدید آنها موثر باشند که از مهمترین آنها میتوان به میگرن، کولیت مزمن، آسم، فشار خون، بیماریهای قندی و عروق کرونر و بالاخره اختلالات و زخمهای گوارش اشاره نمود. در دهه 1930 در جهت درک و تجزیه تحلیل روانشناختی این بیماریها از یک سو و درمان آنها از سوی دیگر، رشتهای به نام پزشکی روانتنی بوجود آمد. به دنبال آن در رشته روانشناسی نیز تحولاتی بوجود آمد که به ظهور رشته ای جدید و کاربردی روانشناسی سلامت انجامید. این رشته بین علوم زیستی، پزشکی و روان شناسی ارتباط برقرار نموده و شامل دانش و تخصص رشته روانشناسی برای حفظ و ترویج بهداشت و تندرستی، سبب شناسی و تشخیص، و نهایتا پیشگیری و درمان بیماریها و اختلالات جسمانی است .[1]در همین راستا پژوهش حاضر قصد دارد تا به بررسی روانشناختی بیماری زخم معده بپردازد. بیماری زخم معده به ضایعات مخاطی عود-کننده معده، پیلور، مری و دوازده اطلاق میشود که عموما با خونریزی و انسداد معده همراه است .[2] اگر چه این بیماری مرگ و میر بالایی ندارد اما با توجه به شیوع 10 تا 12 درصدی آن، پیامدهای روانی – اجتماعی و اقتصادی زیادی را به دنبال دارد. در بحث علل این بیماری در کنار اشاره به عواملی چون ارث، ضعف سیستم جسمانی و الگوهای غلط تغذیه، همراه به استرس، توجه خاصی شده و به همین سبب آن را یکی از انواع مهم اختلالات روان تنی میدانند .[3]