بررسی تاثیر روش آموزشی ایفای نقش بر خودکارآمدی دختران پیرامون پیشگیری از پدیکولوزیس

مقدمه: ایفای نقش، روشی است که برای تجسم عینی موضوعات و درسهایی که برای نمایش مناسب باشند، به کار رود. در این روش، فرد یا افرادی، موضوعی را به صورت نمایشی اجرا میکنند. این اثر هنری بهطور ذاتی از طریق انتقال پیام و اندیشه نهفته در خود، درصدد شکل دهی به اندیشه و باور مخاطب است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر روش آموزشی ایفای نقش بر خودکارآمدی دختران در مورد پیشگیری از پدیکولوزیس انجام شد.روش کار: این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی از نوع قبل و بعد است که بر روی 68 نفر از دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی در دو گروه آزمون و کنترل در شهرستان نیشابور سال 96 انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بر پایه مدل اعتقاد بهداشتی بود که قبل و بعد از اجرای مداخله آموزشی تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Spss20 و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی انجام گرفت.یافته ها: در میانگین نمرات خودکارآمدی بین دو گروه آزمون و کنترل در قبل مداخله تفاوت آماری معنی داری یافت نشد((P> 0,05 در حالیکه آموزش به روش ایفای نقش اختلاف آماری معناداری را در میانگین نمرات خودکارآمدی دختران (P=0,001) بعد مداخله آموزشی بین دو گروه کنترل و آزمون ایجاد کرده است بعلاوه میانگین نمره خودکارآمدی در گروه آزمون برخلاف گروه کنترل تفاوت آماری معناداری را نشان داد.نتیجه گیری: با توجه به اینکه روش آموزشی ایفای نقش باعث افزایش معنی داری خودکارآمدی افراد شده است و از طرفی آموزهای تربیتی که اصولا باید به شیوه اقناعی و با جذب حداکثری مخاطب عمل کنند، از طریق روشهای هنری میتوانند به حداکثر اثرگذاری دست یابند، می توان از این روش آموزشی جهت یادگیری فعال و تغییر معنی دار بخصوص در نگرش افراد استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

ایفای نقش ، خودکارآمدی ، مدل اعتقاد بهداشتی ، پدیکولوزیس