اثربخشی آموزش خوش بینی بر اهمال کاری تحصیلی و بهزیستی روانشناختی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خوش بینی بر اهمالکاری تحصیلی و بهزیستی روانشناختی و اجتماعی دانش آموزان شهر تهران در سال 1397 بود. روش پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و شمارش تصادفی آزمودنیها بود. جامعه آماری شامل کلیه ی دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 30 نفر از دانش آموزان در دو گروه آزمایش 15) نفر) و کنترل 15) نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. گروه آزمایش به مدت 7 جلسه 60 دقیقه ای آموزش خوش بینی دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه اهمال کاری سولومون و راث بلوم (1984) و بهزیستی روانشناختی ریف (1980) استفاده شد. همچنین به منظور سنجش روایی از روایی محتوا استفاده شد که برای این منظور پرسش نامه به تایید متخصصین مربوطه رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرمافزار SPSS-v22 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. یافته ها نشان داد، آموزش خوش بینی باعث بهبود اهمال کاری تحصیلی در دانش آموزان شده است همچنین آموزش خوش بینی باعث بهبود بهزیستی روانشناختی دانش آموزان شده است. بنابراین به نظر میرسد، آموزش خوش بینی میتواند باعث ارتقا بهزیستی روانشناختی دانش آموزان شده و تکنیکهای موثری را برای مقابله با اهمالکاری ارایه کند.

کلیدواژه ها:

خوش بینی ، اهمالکاری تحصیلی ، بهزیستی روانشناختی