بررسی اثرات مشارکت در کارهای عام المنفعه بر سلامت اجتماعی افراد

مسارکت در امور خیر و نیکوکاری ،در ایجاد شکوفایی ، همبستگی ، پذیرش ، مشارکت ، انسجام اجتماعی و کاهش نابرابری اقتصادی و اجتماعی، تحت عنوان عاملیت ،در ارتقاء سلامت اجتماعی نقش مهمی ایفا می کند. به عبارت دیگر، پدیده نیکوکاری وعملکرد موسسه های خیریه وکنشگران زمینه ساز سلامت اجتماعی است. شواهد تاریخی در ایران نشان از نقش افرینی این موسسه ها در حوزه ها و شرایط متعدد در گسترش حیات فردی و سلامت اجتماعی و فرهنگی به لحاظ تاریخی دارند. هدف از مقاله حاضر، بررسی مصادیق و تاثیر امور خیر و نیکوکاری بر ارتقاء سلامت اجتماعی می باشد که به شیوه توصیفی- تحلیلی و با استناد بر مطالعات و مبانی نظری ترسیم شده است. بدین منظور، ابتدا به بررسی مبانی نظری مفاهیم سلامت اجتماعی و نیکوکاری و تعریف شاخص های آن پرداخته و سپس رابطه بین این دو را مورد بررسی قرار دادیم.یافته های تحقیق نشان داد که بدون توجه به احساس دلبستگی فرد به جامعه و حس نوع دوستی و خیر رساندن به دیگران،سلامت اجتماعی بطور کامل محقق نمی شود . بدون توجه به امور فوق ، هر گونه برنامه ریزی و سیاست گذاری تربیتی، آموزشی، فرهنگی در راستای سلامت اجتماعی، فاقد پشتوانه اجرایی خواهد بود. زیرا اجرای برنامه ها و کارآمدی امور خیر و نیکوکاری ، متضمن علاقه مردم به تداوم حیات اجتماعی و همبستگی در جامعه خواهد بود. در نتیجه، اگر در جامعه هرکس به فکر خود باشد، سازگاری، همبستگی و وحدت اجتماعی از بین خواهد رفت و افراد جامعه در جهت حفظ و پایه ریزی ارزشی رفتارهای نیکوکارانه تلاش نخواهند کرد.و به تبع آن سلامت اجتماعی مورد تهدید قرار خواهد گرفت .

کلیدواژه ها:

سلامت اجتماعی ، نیکوکاری ، امور خیر ، انسجام اجتماعی