شناسایی بازدارنده ها و پیشرانهای نوآوری باز در سازمانهای دولتی

نوآوری باز در سازمانهای دولتی به چه معنا است. آیا میتوان رویه های موفق به کارگیری نوآوری باز در بخش خصوصی را در سازمانهای دولتی به کار گرفت. پیشبرنده ها و بازدارنده های پیاده سازی این پادارایم چیستند. ادبیات موضوعی درباره به کارگیری نوآوری باز در بخش دولتی در طی دهه اخیر افزایش داشته، اما در داخل کشور توجهی بدان نشده است، چنانکه به سختی میتوان به مقالهای فارسی در این باره دست یافت. هدف این مقاله پر کردن این شکاف مطالعاتی است و با بررسی ادبیات موضوعی، پاسخ سوالات مطروحه است. تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی، از نظر نوع، کیفی و با توجه نحوه گردآوری داده ها، کتابخانه ای و مبتنی بر منابع برخط خارجی است. این مقاله به شناسایی و معرفی میانجی و عوامل موثر بر پیاده سازی نوآوری باز در بخش دولتی میپردازد. برای به دست آوردن درک عمیق تر از این که چگونه فرآیندهای تصمیم گیری تحت تاثیر این عامل قرار میگیرند، این مقاله چارچوبی در سه بعد عوامل درون سازمانی، بین سازمانی، و فراسازمانی ارائه میدهد. مقاله نتیجه میگیرد مهمترین پیشرانها در سطح سازمانی، تصمیم گیری مدیریتی بالا به پایین؛ رهبری؛ هماهنگی راهبرد با ماموریت سازمانی است. در سطح بین سازمانی، تقلید سازمانی و در سطح فراسازمانی، رسانه های اجتماعی؛ و دولت الکترونیک است. مهمترین بازدارنده ها در سطح سازمانی، موانع فرهنگی؛ موانع قانونی؛ موانع مالی؛ و عدم اطمینان از نتایج نوآوری است. در سطح بین سازمانی، ضعف در کار تیمی سازمانی و در سطح فراسازمانی، فاصله زیاد قدرت و فرهنگ انتقادناپذیری؛ و نگرانی از عواقب سیاسی است.

کلیدواژه ها:

نوآوری باز ، سازمانهای دولتی ، میانجی ، پیشرانها ، بازدارنده ها.