بررسی رابطه خودرهبری و گرایش به نوآوری سازمانی

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش خودرهبری بر گرایش به نوآوری سازمانی مراکز آموزش عالی انجام شده است. جامعه پژوهش حاضر، کارکنان دانشگاه خوارزمی به تعداد 477 نفر و نمونه با ضریب خطای 0/05، 214 نفر از آنان انتخاب شده است. روش پژوهش توصیفی – همبستگی بوده است. برای جمعآوری داده ها از پرسشنامه خودرهبری هاتون، و گرایش به نوآوری سازمانی به ترتیب با پایایی 0/94، ./95 استفاده شد که روایی و محتوایی و تاییدی آنها نیز بررسی و تایید گردیده است. تجزیه وتحلیل داده ها در سطح استنباطی (ضریب رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون )صورت گرفت. بر این اساس یافته های پژوهش نشان داد که میانگین استراتژسهای خودرهبری و نوآوری کارکنان دانشگاه خوارزمی بالاتر از حد متوسط است. و بین خودرهبری و گرایش به نوآوری سازمانی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. از بین استراتژیهای خودرهبری، استراتژی پاداش طبیعی و استراتژی رفتار محور نوآوری سازمانی را پیش بینی می کند.

کلیدواژه ها:

خودرهبری ، گرایش به نوآوری سازمانی ، سازمان سنجش