مطالعه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش اهمال کاری و افزایش خودکارآمدی مادران دارای دانش آموز در دوره دبستان

این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش اهمال کاری و افزایش خودکارآمدی، بر روی مادران ساکن در شهرستان ری انجام گرفت. روش پژوهش آزمایش تک عاملی با اندازه گیری مکرر بود. نمونه گیری به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انجام شد و نمونه انتخاب شده شامل 50 نفر از بین مادران دانش آموزان دبستانهای ناحیه 2 شهرستان ری بود. نمونه با افت 9 نفری مواجه شد لذا جمع آوری داده ها و تحلیلها برای 41 نفر انجام گرفت. مدت مداخله 8 جلسه 90 دقیقه ای بود. در ابتدا و انتهای مداخله آزمون اول و دوم به عمل آمد و داده های آزمون سوم )پیگیری( با فاصله یک ماه بعد از آزمون دوم جمع آوری شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری تجزیه و تحلیل واریانس مکرر مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشانداد که در سطح آلفای )0.00( فرضیات پژوهشی تایید شدهاند. در نتیجه درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش اهمال کاری و افزایش خودکارآمدی مادران میشود.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، اهمالکاری ، خودکارآمدی.