بررسی طراحی معابر پیاده با رویکرد ارتقای شهری انسان مدار

محوریت انسان در طراحی شهری ، از بدو ظهور حرفه - دانش طراحی شهری مدنظر بوده است . با نگاهی به دیدگاه های نظریه پردازان این حوزه معرفتی ، گرایش به انسان و آزادیهای منتسب به او در بیشتر اظهار نظرها قابل ردیابی است . از این رو آنچه در این نوشتار به عنوان فضایی شهری انسان مدار مطرح است ، نخ تسبیح گرایش های نوعا0 پراکنده انسان مدارانه ، مردم دوستانه و آزادی خواهانه طراحی شهری از نگاه اندیشمندان این رشته به شمار میرود . در یک کلام ، طراحی فضاهای شهری انسان مدار مفهوم واره ای معطوف به طراحی برای همگان میباشد که حمایت از حقوقی استفاده کنندگان ، ایجاد دسترسی ، آزادی عملی و...را دنبال میکند.فلذا، به ندرت از حوزه هم پیوندی هنجارهای انسان مدارانه وآزادی مدارانه جوامع باقالب های حرفه ای ، مفهومی و فرایندکاری طراحی شهری سخن گفته شده است . یکی از مشکلات عمده زندگی شهری بشر امروزی، سرسپردگی بیش از حد به حرکت سواره و در نتیجه غفلت از حرکت پیاده و ساماندهی فضاهای آن می باشد . فضاها و عرصه های عمومی یکی از عناصر ضروری و اساسی زندگی روزمره شهری و مهمترین بخش شهرها به شمار میروند . پیاده روی یکی از پایدارترین روشهای حمل و نقل بوده و می تواند از جنبه های مختلف کالبدی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی سبب توسعه پایدار شهرها و حرکت به سمت انسان مدار بودن محیط گردد. آگاهی از شاخص های هنجار و زیر هنجارهایی که فضاهای موجودیت آنها بر محیطی شهری ( همگانی ) مبین مردم داربودن آنها باشد ، مقدمه ای است که میتواند چگونگی ارتباط طراحی شهری با انسان مداری را نشان دهد . دراین پژوهش در راستای دستیابی به هنجارهای کیفی طراحی معابر پیاده شهری انسان مدار،سعی شده است تا با استفاده از روشهای مناسب و دیدگاه های گوناگون موجود در زمینه طراحی مسیرهای پیاده محور به ارائه مطالبی در خصوص ضرورت ایجاد مسیرهای پیاده و همچنین اثرات این مسیرها در فضای حرکتی شهر پیاده اقدام کند.در این راستا سعی شده است به بررسی مفهوم انسان مدار و حرکت پیاده پرداخته شود و در نهایت نقش پیاده راه ها در توسعه پایدار شهرها و اصول پیشنهادی جهت ایجاد یک محدوده پیاده انسان مدار، تبیین گردد.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، انسان مداری ، توسعه پایدار ، حرکت پیاده ، محور های پیاده ،