اثر مهار گیرنده دوپامین بر حافظه کاری فرزندان نسل اول موش های صحرائی تحت استرس

زمینه و هدف: مطالعات نشان دادهاند که سیستم دوپامینرژیک در کنترل حافظه نقش دارد. همچنین استرس مزمن بر حافظه شناختی افراد تاثیرگذار است. از سوئی استرس مزمن با اثر بر سیستم تولیدمثلی احتمال دارد بر فرآیندهای فیزیولوژیکی فرزندان حاصل از والدین تحت استرس تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده های دوپامینی D2 در تغییرات حافظه کاری فرزندان حاصل از موشهای صحرائی نر تحت استرس فیزیکی و روانی بود. روش بررسی: 36 راس موش ویستار نر به شش گروه شامل کنترل، سولپیراید (5mg/kg ip)، استرس فیزیکی یا روانی،استرس فیزیکی یا روانی همراه با سولپیراید تقسیم شدند؛ اعمال استرس بوسیله جعبه ارتباطی انجام شد. استرس فیزیکی با اعمال شوک الکتریکی 48V)، 0/5Hz، (2mA روزانه به مدت 60 دقیقه (در هر دقیقه دو بار به مدت 10 ثانیه) القا گردید. استرس روانی در موشها با مشاهده حیوانات تحت استرس فیزیکی القا شد. اعمال استرس یا تزریق سولپیراید به مدت 14 روز ادامه یافت. در پایان دوره تیمار، موشهای تحت استرس جفتگیری نمودند و فرزندان ماده حاصل پس از بلوغ، مورد ارزیابی حافظه کاری توسط ماز صلیبی قرار گرفتند. یافته ها: درصد تناوب حقیقی به عنوان شاخص ارزیابی حافظه، در فرزندان موشهای تحت استرس فیزیکی و روانی بطور معنیداری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت(.(P<0/05 سولپیراید بتنهائی یا همراه با القاء استرس در موشهای والد، منجر به تشدید تضعیف حافظه در فرزندان گردید. نتیجه گیری:اعمال استرس در والدین می تواند منجر به اختلالات فیزیولوژیکی از جمله تضعیف حافظه در نسل بعدی شود. مهار گیرنده دوپامینی D2 این اختلال را تشدید مینماید.

کلیدواژه ها:

استرس فیزیکی ، استرس روانی ، سولپیراید ، حافظه ، گیرنده دوپامین